Modified hypothesis of theory of thin magnetoelastic shells

Z równań teorii magnetosprężystości wyprowadzono równania drgań cienkich powłok przewodzących, zakładając że składowe styczne wektora natężenia wzbudzonego pola elektrycznego i składowa normalna wektora natężenia wzbudzonego pola magnetycznego zmieniają się liniowo na grubości powłoki. Przyjęto, że materiał powłoki ma właściwości diamagnetyczne lub paramagnetyczne. Potwierdzono, że hipoteza Ambarcumiana-Bagdasariana-Biełubiekiana jest zbyt silna w ogólnym przypadku pola magnetostatycznego.